Avuçlarý var; geniþ, nasýrlý ve etsiz... Sökülüp atýlmýþ hepsi bir parçasýndan meclisler yapýlýr, yeter sayýda insanlar seçilir! Bir parçasýndan yasalar yazýlýr, madde madde çizilir atomlarýna bölünür... Bir parçasýndan madenler kazýlýr, insanlar gömülür diri diri seçilen seçilmeyen herkes çýkýp konuþur çoðularý susar, gözyaþlarý izin vermez...
Ýki gözlü bir bisiklet süren çocuk tanýþýmýk ölüler olarak bundan çok ama çok uzun zaman önce Soma adýndaki bir kýzýn sokaðýndan mavi yakalý kefenlerimizden yayýlan kömür kolonyalarý geçerken, çocuðun o zamanlar çocuk olduðunu bilmezdik, ölünce anladýk...
Dediler topraðýn altý insan dolu bulut mu ki bu gök mü ki bu yaðdýrsýn rahmeti? Nerden bilelim topraðýn altýndaki laneti... Eþtik... Kimi kürekle, kimi kazmayla, kimi eliyle, kimi de gölgesiyle... ölüler çýktý resmi olmayan, bir zamanlar yaþayanlar çýktý radikal örgüte mensup olmayan; yüzleri karaydý tek... Elleri... Elleri maviydi herhalde... Ya da çay kokuyordu!
Çocuðun bisikletinin odalarý eþitti, insandan ve de hayattan da eþiitti... Ýmrenirdik! "Keþke" derdik bobinlere bakarken "cehennem kadar adil olabilsek"
Sosyal Medyada Paylaşın:
imge_ve_sanrı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.