K'ömür karası.

K’ömür karasý.

Tutsak bedenlerin,kimsesiz çocuklarý,
Atýlýrken yerin altýna,
Naçardýlar,
Fakr-u zaruret halde,
Bedenleri misafir,
Ruhlarý göçebe,
Kazan dibi yaþantýlarý,
Bir yudum su,bir lokma ekmek,
Bu iþte bir terslik var,
Ekmek peþinde, sessizce ölmek,
Karanlýk nemli is kokan ocaklarda,
Daha büyük bir mezardan,
Her kazmada kendi mezarýna geçmek,
Masum,tepeden týrnaða helal insanlar,
Kara madeni aydýnlatýp gitti
Bak fenerim aydýnlatmýyor artýk önümü,
Dirime ulaþamadýnýz bari çýkarýn ölümü,
Yavrularým,anam,babam birde gülümü,
Söldurmayýn he yokum diye sakýn,
Etmem hakkýmý helal,
Ýþte gidiyorum...
Karanlýk dehlizler kapattý yolumuzu.
Vaktinden önce çýkar buralar ölüme,
belkide bir gün çiçek açar...
Kara-gül.
Rüzgarlar okþar...
Soma’lý,Karabük’lü,Zonguldak’lý,
Afþin-Elbistan’lý,
Anadolu bakýþlý kýzlarýn kara saçlarýný...
Gül yerine kömür kokar geceler...
Ayak izlerinizi siler, ocaða vurulan her kazma.
Gidiþiniz üþütü içimi...
Toplu oluyor hep ölümler,
Sobada yanarken kor kömürler...

yunus ça./
Sosyal Medyada Paylaşın: