Bu nasýl bir membaadýr, garip gözlerim, Nemlenir ne zaman, dalýversem þu ufka. Hece hece kýzýl kan kusar tüm sözlerim, Öznur’umu sarmýþken, kumaþtan yufka.
Aile, yedi dalý olan köklü çýnardý bana, Kim kopardý ki baðlarýný, büküldü dizler. Yaþlý babam, beþ kardeþ bir garip ana, Yýkýldýk, açýldýkça toprakta ki dehlizler.
Kapandý birden perdeler, ýþýklar söndü, Köz köz oldu sol yaným, yandýkça yandý. Melekler, Öznur ile kol kola semah döndü, Göz sarnýçlarýmda ki durgun sular uyandý.
Ablam Öznur’un anýsýna EFKARÝ 13.05.2014
Sosyal Medyada Paylaşın:
EFKARİ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.