aslýnda içimde yaþýyorum kendimi yalnýzlýðýmla tek baþýma.. hüzünlerimi mi desem arzularýlarýmý mý desem yoksa hayallerimi mi.. kalbimde sakladým çoðu þeyi.. sevdiklerimi seveceklerimi.. nefret diye bir þey tanýmadým hiç bir zaman kýskançlýkta ona keza.. biliyorum yok bir sebeb olamazdý da.. yine de anlaþýlmadým anlamadýlar anlamadým.. belki dýþým,kabuðum sert idi sert.. ama içim, çocuksu bir ruhla yarýþacak kadar yumuþak olmuþ olsada artýk ne fayda? hata gibi görünüyor galiba.. acým içimde içimdeydi hep, kuvvetli görünmek zorunda olduðumda bile.. yüzüm güler dilemde hep þaka gýrgýr alay edercesine, ama sen gel benim içime sor içim ne alemde.. yelkenleri inmiþ mutluluðun gölgesinde.. benim iki yüzüm var.. bir ben bir ben belki ikisi doðru belki ikisi yanlýþ.. ben nerden bileyim? bilsemde çok geç gayrý...
(Berlin,13.05.2014)
Talat Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın:
Talat Özgen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.