IŞIĞA UYANAN ADAMLAR!

Ýnsanoðlu bilirdi, geceleri uyunurdu.
Güneþ çekildi mi mor daðlarýn ardýna,
Karanlýk çöktüðünde göründü mü ateþ böcekleri,
Sabun kokan yastýklarda gözler yumulurdu.
Haklýydýlar… Oraya güneþ doðmazdý ki!
Uyudular…
284 adam karanlýða uyansalar da, ýþýða uyudular.
Uyurken de hep toprak koktular.

Kömür sadece bir evi ýsýtmalýydý...
Bir yuvaya yangýn, binlerce yüreðe kor olmamalýydý.
Bir köy ekmeðini üzerindeki tereyaðýný eritecek kadar kýzartmalýydý.
Ama ekmek parasý uðruna köyünden göçeni yakmamalýydý.

Kara adamlar!
Alýnlarý ak, bahtlarý kara adamlar.
Gözleri siyah beyaz, takýmlarý siyah-beyaz,
Kefenleri bembeyaz , kara talihli adamlar!
Mezara girmek için, topraðýn 2000 m altýnda,
Çýkarýlmayý bekleyen ceset adamlar!
Kömür gözlü, mangal yürekli ,
Karanlýk tüneller ardýndaki ýþýk adamlar!
Nasýrlý elleri öpülesi þehit adamlar.
Üþümesin diye kundakta bebe yanan,
Kimi eþ, kimi baba, kimi evlat, kimi kardeþ adamlar!

Yaðmur inmez oraya, bahar hiç uðramaz.
Gün doðsun diye topraðý ne kadar eþsek az.
Kalkýn! Ne olur uyanýn !
Karanlýktan korkan evlatlarýnýza masal anlatýn.
Memleketteki ocaða düþen koru söndürün.
Nafile bekler zevceler, evlatlar olanlardan bihaber.
Utanýyoruz, salâh sesleri yükselirken göðe,
Kalkýn ne olur uyanýn, ”amin” demeye
Acý tonlu bir renk tünemiþ gecenin kasvetinde
Uyanýn da aydýnlatýn baþýnýzdaki fener ile.


Devlet malýydý kirlenmesindi sedye,
Oysa ne de þanlý duruyordu o leke.
O kurtuldu ya; Mahmut çýksýndý evliydi.
Oysa 284 beden, her biri ayrý hikayeydi.


Offff unutamýyorum.
Allahým, yardým et!
Botun içinde kara bir çorap, çorapta yýrtýk
Yerin üstünde bizler, sizleri nasýl unuttuk.
Peki neydi size kendinizi bir sedyeden deðersiz hissettiren?
Karanýz yüz karamýz, karanýz yürek yaramýzdýr…

14.05.2014
ÖZGE CAN KURU-SOMADA ÞEHÝT OLAN MADENCÝLER ANISINA...



Sosyal Medyada Paylaşın: