SOMA DA CAN VERDİK

Bilir misin yer altýnda yaþam nasýldýr?
Topraðýn damarýný,
Kan diye akan alýnterini,
Kömür karasýný bilir misin?
Bir ekmeði kara ellerle böldüðümüzü,
Yüzlerce metre yer altýnda,
Güneþten habersiz,
Alýn teri dökmek nasýldýr bilir misin?

Sen güneþe bakarken gözlerini kamaþtýrarak.
Benim gözlerim kömür karasýndan görünmüyor.
Senin ellerin kuþlara uzanýrken,
Denize uzanýrken,
Göðün mavisine uzanýrken,
Ben karanlýða uzatýyorum ellerimi.
Ne tutsam karanlýk.
Ne yesem karanlýk.
Ve ne içsem karanlýk.

Baþýmda baretim.
Elimde kazma.
Kara elmas arar gözlerim.
Gözlerim ki;
Kömürden kara,
Oysa mavidir gözlerimin rengi.
Siz bakmayýn üstüm baþým kömür karasý olduðuna,
Ýçim de kocaman bir deniz var benim.

Adýma madenci demiþler.
Oysa benim adým Ahmet, Mehmet, Ali dir.
Siz ýsýnasýnýz diye,
Canýmýzý diþimize kattýk.
Ýndik maden ocaðýna,
Vurduk kazmayý,
Bir lokma ekmekle doyurduk karnýmýzý,
Bir cigara içmeden,
Mola nedir bilmeden,
SOMA da can verdik.
Güneþten habersiz..

Ýbrahim DALKILIÇ
Sosyal Medyada Paylaşın: