Anlarsýn sen de bir gün; kalp mahzun, gönül talan! Dön de bir bak ardýna nedir elinde kalan? Sonbahar aðaçlarý haykýrýr nihayeti; Yaprak deðil, tenindir dalda sararýp solan. … Ne çekilmez azaptýr, Çöllerde pusulasýz… Sarar hicran lâvlarý, Ruhun yaðmura mecnun… Dinmez gözünde hasret; Kavurur muhtaçlýðý, Düþürür yollara, deli/divane... Koþarsýn! Koþarsýn eriþemezsin! Öylesine sahici ki, gördüðün... Nereden bilirsin? Uzayýp giden nehirler, serap... Haykýrýrsýn dehþetle: "Ben de mi? SERAP?" Öyle bir sarsar ki seni, hakikat; Ufalanýrsýn... Erir zerrelerin; sýnýrsýz boþluðun cenderesinde… Bir kavislik þahap; ömür denen tek nefeslik rüya… Kalmaz “sen”den eser, silinir iz’in! Çözülür þifresi bilinmezin! Hiçliðinde eriþirsin mânaya! Derin karanlýklarda patlayan ýþýk... Çiy taneciðinde, kâinat… Hiçlikte varlýk En Hakikat Tek Hakikat…
31 TEMMUZ 2013 / Metanet Yazýcý metanetyazici@hotmail.com ------------------------------------------
Sosyal Medyada Paylaşın:
M.YAZICI Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.