Anne! Korkularýmý gözlerinde erittim! Kucaðýn ne sýcak anne! Sar beni... Öyle büyük ki acýlarým, Öyle yalnýzým ki annem... Nerdesin? O meneviþli gözlerin karþýmda sanki. Neden sessiz bakýþlarýn? Niye ulaþamýyorum sana, ne kadar koþsam? Umudu koyardýn ekmeðimin arasýna, ’’Katýk et! ’’ derdin. ’’Ümitlerin bitmesin...’’ Parmaklarýnýn uçlarýnda buharlaþýrdý gözyaþým. Öyle sýcaktý ki ellerin... Sen! Ufacýk vücutlu annem, Ne büyüktü sevgin... Nasýl sarar sarmalardý bizi? ... Sevgi görülür mü? Görürdüm annem! Taþardý gözlerinden, Taþardý ellerinden, Sevgin dünyaydý.
Hüzün süzülüp gelince dört yandan, Gecenin karanlýðýnda gözlerini düþünüyorum. Gülüyorlar yine... Gülüyorlar bir anlýk... Düþlemek ne güzel çocukluðumu. Uyanmak soba sýcaklýðýna... Babam, sen, kardeþlerim, Hep hazýrdý sofra, Kayganalar sýcacýk, Kardeþ payý. Evimiz kalabalýk, þen Hatýrlýyor musun, hep kaçardým Sen balýk ayýklarken...
Çekilip köþeye gizlice, kýzmasýn diye babam, Þiirler yazar, okurdun, Ve saklardýn okumak için kese kâðýtlarýný, Nasýl bulurdun vakit, onca çocuk? Hatýrlýyorum seni mutfakta, Dilinde unutulmayan þarkýlar... Hep þen, Yeni evli gibi, Babama hep mahcup... Biliyor musun? Senin gibi olamadým ne kadar istesem. Evet, senden almýþým çoðunu, Þiirler, þarkýlar, Ama beceremiyorum o kadar baþ eðmeyi... Karadeniz’in hýrçýn dalgalarý damarýmda Isýtýyor kanýmý ara ara...
Önümde uzanan yolsun anneciðim, Senin gibi konuþuyorum yeri geliyor, Senin gibi gülüyorum bazen, Ya da sessizce bir köþede Bir anlýk...dökülen gözyaþlarý... Gözyaþlarým gibi, kahkahalarým da kalabalýk... Bak, yaðmur yaðýyor, Hatýrlýyor musun? Israrla giydiðim yeni süet ayakkabýlarýmý, Yaðmurda sýrýlsýklam yapmýþtým, Onbeþ yaþýmýn verdiði inatla... Güzel olmak istemiþtim o gün... Sevdiðime güzel görünecektim okulda... Hiç konuþamadýðým, Elini tutamadýðým ona...
Anne, öyle özlüyorum ki seni. Yanaðýmdaki usul buseni... Yakamý düzelten ellerini... Hep gözümün önündesin babamla, O ud çalýyor, senden dökülüyor þarkýlar. Tulumbanýn havuzunda soðuyan karpuz, Bahçemizde koþuþan tavuklar... Ben de söylüyorum senin gibi þarkýlar, Yazdým ben de bir çok þiir, Okula yolladým çocuklarýmý. Þimdi yanýmda torunlar... Ama düþününce zaman zaman, Hâlâ bir çocuðum kucaðýnda, Beni de sev, oðlumu, kýzýmý da... Al torunlarýmý kucaðýna... Öyle engin ki sevgin, Ver verebildiðin kadar Ona, buna... Biliyorum; Orda da etrafýnda çocuklar, Savaþlarýn, kinlerin kurbanlarý... Okþuyorsun onlarý, sarmýþ da kollarýn! Benim annem sevgi yumaðý, Sevgi çemberi; sarmýþ, kuþatmýþ... Allah, Annemi,’’ANNE’’ diye yaratmýþ...
Halenur Kor
Sosyal Medyada Paylaşın:
nur49 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.