Annem... Babamý yâd ediyordu Ne kadar mahzun olduðunu söylüyordu Kimseye zararý dokunmayan bir kuldu diyordu Kendi halinde, sessiz köþesinde, etrafa bakan bir garibandý Gelen gidenin hatýrýný sorandý, bir selam verene elini avucunu açandý Ne piþirirsem yer, piþmesem canýn sað olsun der, gözlerime muhabbetle nazar ederdi Bana hiç kýzmazdý, ne söylesem yapardý, çok sabýrlýydý, Allah’ýn tevekkel kuluydu diye ekliyordu Annem bu itirafý can babam rahmetlik olduktan sonra ve epey bir aradan sonra ifade ediyordu Babama ne kadar eziyet ve zülüm ettiðini demek ki hatýrlamak istemiyordu, kendini avutuyordu Þimdi her ikisi de rahmetlik oldu, fakat babamýn hakký her bakýmdan annemin üzerinde asýlý kaldý...
Mustafa CÝLASUN
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mustafa Cilasun Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.