Ölümü ilk defa Yakýn hissediyorum, kendime. Nefesini duyuyorum, yüzümde. Kalkýp gidelim dese, Ölümü ilk defa, Bu kadar yakýn hissediyorum, kendime. Bir dost, bir arkadaþ gibi. Korkmadan gidivereceðim, sanki. Vakitsizce... Belki gündüz, belki gece vakti. Ben önde, o arkada Bir birinden habersiz Ýki garip yolcu gibi. Ölümle ayný kaderi paylaþýyoruz, sanki Hep istenilmeyen olduk, ikimizde. Onun istenilmemesi normal, Koparýyor bu hayattan. Benim istenilmemem normal mi? Ýstenilmemek hayattan kopmak demek mi? Bilemedim, ölüm. Bu karasýzlýkla, Hem yaþama uyanýrým, Hem de bu uyanýþta, Daha çok uykuda kalýrým. Sen git en iyisi ölüm, Geçte olsa, ya da çok geçmeden Sana nasýlsa yetiþirim, Þimdi bilemedim, ölüm Þimdi bilemedim...
Sosyal Medyada Paylaşın:
AntikAyna Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.