ÖLÜM GİBİ
Bir akþam üstü bana yoruldum dedi
Oysa ben ölümün eþiðindeydim
Bilmiyordu belki onu ne kadar çok sevdiðimi
Farkýnda deðildi sanýrým onun için öldüðümün
Bir akþam üstü kýsacýk bir ömür gibiydi
Kýsacýk bir söylem gibiydi
Bir kelimeye sýðdýrdý
Yoruldum anlýyor musun?
Ben anlýyorum yorulduðunu da
Benim öldüðümü anlýyor musun?
Diyemedim
Sözcükler boðazýma düðümlendi birden
Ölüm
Kýsacýk bir akþam üstü gibi
Neyi söylesem ters anlýyordu
Neyi anlatmaya çalýþsam
Anlattýklarýmýn dýþýnda kalýyordu
Tersine kapanan bir kapý gibi
Ýçe açýlan bir pencere gibi
O beni her ters anladýðýn da
Bir tüfek fiþeðiyle vurulmuþ gibi oluyordum
Bir intiharý meþru kýlýyordu göðsümdeki acýlar
Ýçimdeki yaralar bir volkan gibi yanýyordu
Oysa konuþmaya deðer ne çok þey vardý
Yoruldum kelimesiyle bitirmeseydi
Solan yüzümü bir nehre saldým
Yýkanýp kendine gelsin diye
Ellerimi bir uçurtmanýn ipine doladým
Gökyüzünü özgürce dolaþsýn diye
Dudaklarýmý yaðmurlarýn alnýna sürdüm
Kuruyup çatlamasýnlar diye
Bir vapura bindim
Martýlara simit attým
Kýsacýk bir akþam üstü
Üþüdüm, hemde çok üþüdüm
Ne çok üþüdüm
Martýlarý sevindirmek için
Kalabalýk bir sokaða daldým
Elimde simitten kalma çöp poþeti
Kaldýrýmlarda ayak sesleri
Ne çok yankýlanýyor
Kýsacýk bir akþam üstü
Ölüm gibi.
Ýbrahim DALKILIÇ
08/05/2014
03:10 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Dalkılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.