Ne ayaksýn oðlum sen böyle? Almýþsýn eline kalemi, ha bire yazýyorsun Ýçin dýþýn kara bulutla kaplý sanki Kendini þair mi sanýyorsun? Kâh savaþýyorsun daðlarda, Kâh yanýyorsun harlarda Anamýz aðladý be… Ýçimiz dýþýmýz hüsran oldu. Yav birader hiç mi yaþamadýn sen? Ne iþtir bu? Dizelerin hep kahýr dolu Ne yapsýn senin hayatýný, Aþkýný, savaþýný, dramýný okuyucu? Þunu kabul et ahbap Senin þiirlerin külli harap…
Hem sonra kafana silah mý dayadýlar? Seni çok mu zorladýlar? Yazmak zorunda mýsýn?
Bak… Þiir dediðin Okuyana bir haz yaþatacak, Bu dünyadan koparacak Bulutlara yelken açacak okuyan Duygu seline kapýlýp, Duru bir su gibi akacak. Yani þiir dediðin insanýn içini ýsýtacak, Ruhunu okþayacak…
Anladýn mý? Kazma oðlu kazma Hadi at artýk elinden þu kalemi Benim kafamý daha fazla bozma Mecbur musun oðlum sen? Madem yapamýyorsun, yazamýyorsun Yazma be kardeþim, yazma…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Süleyman ÇALIŞICI Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.