ZAMAN TÜNELİNDE İNSAN'IN HAYAT SERÜVENİ

Ýnsan:
Gidip görmeden,
Gezip dolaþmadan,
Metafiziksel yeteneðe sahip,
Ufuk ötesini kavrayabilen varlýk.

Aydýnlýkta her þeyi gördüðünü zannedenler,
Karanlýkta hiç bir þey göremezler.

Karanlýðý yara yara aydýnlýða doðru gitsem.
Karanlýkta gördüðümü ýþýkta’da görebilsem.
diyen Ýnsan:
Sonsuz bir zaman diliminden,
Uçsuz bucaksýz bir karanlýðýn dibinden geldi.
Gerçeði gördü ve ürperdi.
Yavaþ yavaþ gerçekle dost oldu.
Geldiði zaman dilimine, gönderdiði can’larýný düþündü,
Titredi.
Buz tutmuþ zamanlarda, olmayan mekanlarda.
Var olmaya çalýþtý.
Yalnýz, bu aleme böylelikle alýþtý.
Ýki zaman arasýndaki bu farka inat,
Yaratanýn adýyla tüm zorluklarý aþtý.

Zamanlar arasýndaki farký gördü.
Böylelikle çaðlarý nakýþ nakýþ ördü.
Zaman tunelinde nice mahluklarla görüþtü.
Esfeli safilinde kaybolmuþ varlýklar,
Ahseni takvim üzere yaratýlan eþrefi mahluklar.
Eþrefi býrakmýþ sefil yaratýklar.

Sevmeyi denemek istedi güvenemedi.
Güvenmeyi denemek istedi sevemedi.
Ne yaptýysa beceremedi.
Sonra doðru olan kalýcý bir þey farketti.
Allah için sevmeyi, kendine prensip edindi.

Küçük kainatýn anatomisini inceledi.
Onu haraket ettiren ruhu öðrendi.
Sonra, o ruhun insan içinde deðilde,
Çevresinde bir enerji olduðunu gördü.
Hayretler içerisinde küçük kainattan ayrýlýrken insan.
Güneþ sistemini içerisinde barýndýran Evreni incelemeye baþladý.
Bu sonsuz karanlýðýn içerisinde kendi izini kaybetti.
Yolunu aydýnlatabilmek için ruhunu hatýrladý.
Böylelikle dünyayý ýþýklarla donattý.
Fakat bir þey eksikti sanki!
Güneþin yaptýðýný dahi yapamýyordu insan.
Yalnýz kalmýþ bir insaný, sarýp sarmalayamýyordu.
Bir sýcaklýk ve güven veremiyordu.

Yaþamak için yemeyi, barýþ için ekmeði düþünemiyordu.
Ýnsanlarý huzur ve emniyet içerisinde tutamýyordu.
Adaletin, hak ve eþitliðin ne büyük bir nimet olduðunu bilemiyordu.
Þuan beþerî bu alemde!
Adaletten daha adil, hak ve eþitlikten daha güzel,
Bir yönetimin olmadýðýnýn farkýna varýyordu insan.

Lakin bunu baþarabilmesi için insanýn, insaný sevmesi gerekiyordu.
Hilâl ve yýldýzý sembol edinmiþ olan insanlar.
Ýnsanlýk alemnin en karanlýk çaðlarýnda,
Nasýlki geceyi aydýnlattýlarsa,
Tüm insanlýða kucak açtýlarsa,
Yaratýlaný Yaratan’dan ötürü sevdilerse,
Bu çaðýn insanlarýda, bunu baþarabilirlerdi.
Nefret öldürür, sevði güldürür.
Sakýn sevðiyi býrakmayýn insanlar.
Asla aþký unutmayýn canlar.
Ýnsan o aþk’tan oldu, ve çoðaldý.
Asýrlar boyunca hep uyuyordu,
Fakat þimdi uyandý.

Ali Dere(Derebey)


Sosyal Medyada Paylaşın: