Oturdum düþündüm yalan dünyanýn,
Acep neden bize ,kini var diye,
Çilesi bizlere,kalan dünyanýn,
Demedi bunlarýn,caný var diye,
Dert bir deðil,ard ardýna sýralý,
Gurbet ocaðýna vardým varalý,
Çabaladým durdum gönlü yaralý,
Bakmadým mutlu bir, günü var diye.
Tedirgin baktým hep arsýz yüzlere,
Yoldan sapmýþ oðlanlara kýzlara
Bu çile revâmý dersin bizlere,
Kim derki bunlarýn,DÝN’i var diye,
Kime sorsam ayný dertten tasalý,
Dinlemiþ hep ayný dilden masalý,
Yokluðu baðrýna bastý basalý,
Yolunmuþ,bunun da yünü var diye.
Bir mevkî kapmýþ hep,tezgahtan geçen,
Ne hesap soran var,ne konu açan,
Düþünmemiþ bunlarý,yetkili seçen,
Zalimin her türlü,yönü var diye.
Düþünsek idraký ar gelir bize,
Susunca da sanki , kâr gelir bize,
Ne dünyasý evren,dar gelir bize,
Yüzümüzün,demir, gönü var diye.
Utan ey bahtýmýz,sen bari utan,
Olmaz elimizden,uzanýp tutan,
Elimde ne varsa sömürüp yutan,
Hiç deme þerefi,þaný var diye
Üþenmez,yarýna umut ekersin,
Gözlerinle sular,kan yaþ dökersin
Hasat yapamazsýn,boyun bükersin
Bakmazlar kavrulmuþ,teni var diye.
Býçak artýk tâ kemiðe dayanýr,
Tuzu kuru olan, kar ettim sanýr,
Halimizi görüpte,kim inanýr,
Bunlarýn Türk’lükten KANI var diye.
Erdal Sarýgöz
06.Mayýs.2014
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.