Zindandan Mehmed'e Mektup

Zindan iki hece, Mehmed’im lâfta!
Baba katiliyle baban bir safta!
Bir de, geri adam, boynunda yafta...
Halimi düþünüp yanma Mehmed’im!
Kavuþmak mý? .. Belki... Daha ölmedim!

Avlu... Bir uzun yol... Tuðla döþeli,
Kýrmýzý tuðlalar altý köþeli.
Bu yol da tutuktur hapse düþeli...
Git ve gel... Yüz adým... Bin yýllýk konak.

Ne ayak dayanýr buna, ne týrnak!
Bir âlem ki, gökler boru içinde!
Akýl, olmazlarýn zoru içinde.
Üstüste sorular soru içinde:
Düþün mü, konuþ mu, sus mu, unut mu?
Buradan insan mý çýkar, tabut mu?

Bir idamlýk Ali vardý, asýldý;
Kaydýný düþtüler, mühür basýldý.
Geçti gitti, birkaç günlük fasýldý.
Ondan kalan, boynu bükük ve sefil;
Bahçeye diktiði üç beþ karanfil...

Müdür bey dert dinler, bugün ’maruzât’!
Çatýk kaþ.. Hükûmet dedikleri zat...
Beni Allah tutmuþ, kim eder azat?
Anlamaz; yazýsýz, pulsuz, dilekçem...
Anlamaz; ruhuma geçti bilekçem!

Saat beþ dedi mi, bir yýrtýcý zil;
Sayým var, maltada hizaya dizil!
Tek yekûn içinde yazýl ve çizil!
Ýnsanlar zindanda birer kemmiyet;
Urbalarla kemik, mintanlarla et.

Somurtuþ ki býçak, nâra ki tokat;
Zift dolu gözlerde karanlýk kat kat...
Yalnýz seccâdemin yününde þefkat;
Beni kimsecikler okþamaz mâdem;
Öp beni alnýmdan, sen öp seccâdem!

Çaycý, getir, ilâç kokulu çaydan!
Dakika düþelim, senelik paydan!
Zindanda dakika farksýzdýr aydan.
Karýþtýr çayýný zaman erisin;
Köpük köpük, duman duman erisin!

Peykeler, duvara mýhlý peykeler;
Duvarda, baþlardan, yaðlý lekeler,
Gömülmüþ duvara, baþ baþ gölgeler...
Duvar, katil duvar, yolumu biçtin!
Kanla dolu sünger... Beynimi içtin!

Sükût... Kývrým kývrým uzaklýk uzar;
Tek nokta seçemez dünyadan nazar.
Yerinde mi acep, ölü ve mezar?
Yeryüzü boþaldý, habersiz miyiz?
Güneþe göç var da, kalan biz miyiz?

Ses demir, su demir ve ekmek demir...
Ýstersen demirde muhali kemir,
Ne gelir ki elden, kader bu, emir...
Garip pencerecik, küçük, daracýk;
Dünyaya kapalý, Allaha açýk.

Dua, dua, eller karýncalanmýþ;
Yýldýzlar avuçta, gök parçalanmýþ.
Gözyaþý bir tarla, hep yoncalanmýþ...
Bir soluk, bir tütsü, bir uçan buðu;
Ýplik ki, incecik, örer boþluðu.

Ana rahmi zâhir, þu bizim koðuþ;
Karanlýðýnda nur, yeniden doðuþ...
Sesler duymaktayým: Davran ve boðuþ!
Sen bir devsin, yükü aðýrdýr devin!
Kalk ayaða, dimdik doðrul ve sevin!

Mehmed’im, sevinin, baþlar yüksekte!
Ölsek de sevinin, eve dönsek de!
Sanma bu tekerlek kalýr tümsekte!
Yarýn, elbet bizim, elbet bizimdir!
Gün doðmuþ, gün batmýþ, ebed bizimdir!

(1961)

Necip Fazýl Kýsakürek

Sosyal Medyada Paylaşın: