Gözlerimizin den kanlar boþalýrken Neyin nafakasýný ödüyor gözümüzün nuru Enkaz yýðýnýmýz hüsran Gönlümüzde ki aþk kökünden sökülüyor
Ne de olsa baþaramadýk; Dindiremedik derinden sýzlayan sýzýmýzý Üzmüþüz Belki de üzülüp tüketmiþiz
Ya sonra Hafýzamýzda hüsran kapýsý açýlýr ardýna kadar Kirpiðimizin gölgesin de cývýl cývýl koþan umudumuz ölür Hayallerimizdeki aþkýn tadý da acý olur
Kesilir içimizi parçalayan yüreðimizin sesi Artýk ne gidiþlerin bir anlamý Ne de bu aþkýn bir adý olur Ve boylanýr her gece hüzün çiçeðimiz
Olmadý birkaç sevda gübresi serperiz topraðýmýza Islah ederiz laftan anlamayan vedalarýmýzý Köküne birer kibrit suyu çakar Kaçýnýlmaz olan sevda ateþiyle yanmayý deneriz
Öyle ya, Dönüp de girsem düþ bozgunu uykularýna Yokluðuna dirensem hiç yaþanmamýþ gibi Seni unutmak zulüm deðil ölüm olur !!!
Remziye ÇELÝK 01.05.2014 Perþembe
Sosyal Medyada Paylaşın:
Remziye ÇELİK Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.