Benim Ölüm Dediğim

Benim ölüm dediðim; “ölümü, hayat bilmek”
Kulaklarý kapayýp, gözleri tam yummaktýr.
Tarih, yaþanmýþ hayat; ondan gerçeði silmek,
Yaðlý kemiðe konmak; ya bir kemik ummaktýr.

Bünyemizde pek rahat hayat bulan bir illet;
Orta malý memleket, horon teperken zillet,
Gelene, aðam diyor. Gidene, paþam millet,
Var olma sandýðýmýz; yokluða soyunmaktýr.

Demirleþmiþ baðrýmýz, kurumuþ gözlerimiz,
Hep acýnýn örsünde, dövülmüþ sözlerimiz,
Dinmeyen bir aðrýda solmuþ gül yüzlerimiz,
Akbaba beklentisi; kýzýl kanda yunmaktýr.

Konuþmaktan muaftýr susar, esner aðýzlar,
Düþünmekten ziyade, uyur kara yaðýzlar,
Hep kendine yontmaya alýþmýþ baycaðýzlar,
Balkonda saksý gibi güneþte yanmaktýr.

En küçük bir kusuru; bazen büyütür insan,
Çok büyük bir kusuru; bazen uyutur insan,
Önceden pek yok idi; bu yeni bir tür insan,
Zevkleri de ekmeði bir harama banmaktýr.

Vatan, millet, bayraðýn deðeri üç beþ kuruþ,
Ýncelmiþ, yumuþamýþ tatlý bir gevþek duruþ,
Midesinden zincirli, her dost maskeli vuruþ,
Cümle âlem kör, saðýr ve de dilsiz sanmaktýr.

29.04.2014- Ümraniye
Özcan Ýþler
Sosyal Medyada Paylaşın: