Baba… Bir kelimeye hasret kalýr mý insan? Kalýrmýþ baba…
Tam yirmi yýldýr sürmedim dilime Dilim sürçerse beni baðýþla O günden bu yana yüreðimde Özlem oldu, Ayrýlýk oldu, Hüzün oldu sadece bir kelime Baba…
Þimdi çocuklarým söylüyor bana Ne de tatlý söylüyorlar bir görsen… Bazen düþünüyorum da, O günlerde hiç düþünmeden Öylesine aðzýmdan çýkan Ve bugün aklýma geldikçe Ciðerimi daðlayan o kelime Sana da öyle tatlý gelir miydi? Ben sana seslendikçe Yüreðin, bir nehir gibi çaðlar, Bir volkan gibi patlar Ýçin gururla dolar mýydý baba?
Yani þimdi ben, sen mi oldum? Sanmýyorum ve inanmýyorum… Senin yerini kimse dolduramaz ki Senin büyüklüðüne kimse ulaþamaz ki Kötü bir rüyadayým Ve birazdan uyanýp Seni karþýmda göreceðim belki Sýðýnacaðým yine senin kollarýna Özlemle, hasretle sarýlacaðým boynuna Çýkaracaðým içimdeki hazineyi Ve yüreðimi parçalarcasýna Dilimi kanatýrcasýna, Çýðlýk çýðlýða baðýracaðým Haykýracaðým o kelimeyi Baba…
Ama bu ne bir kâbus ne de bir rüya Senin yokluðunda yirmi yýl dönen dünya Kim bilir daha kaç yýl dönecek Ve biliyorum seni bana getirmeyecek Peki, beni ne zaman götürecek, Özlemin içimde daha ne kadar büyüyecek baba?
Bulutlara söyle sana kýymasýnlar Bu vefasýz ayrýlýðý fazla uzatmasýnlar baba…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Süleyman ÇALIŞICI Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.