damladan, bedene var olurken bedenden, damlaya yok oluyorum. eriyorum beni yakan lavýn harýyla yaratýlýþtan yerleþmiþ içime zamanla soðutmuþum bazý þeyleri yine yetmemiþ közü söndürmeye yana yana yok olana kadar yanmaya meyilli aþýðým
erimekteyim göz göre göre seyrediyorum baþka bir surette yarýsý eksilmiþ ve eskimiþ bir fotoðraf gibiyim kor alevlere tutulmuþ bir ucu doðum lekesi gibi duruyor üzerimde içimin yanýk tarafý
ne bir eksik ne bir fazla var olduðun kadar yok olursun ancak
an be an geçiyor günler zaman denen kavrama yeniliyorum bahtýmdan mýdýr bilmem ama bunu ilk günden beri hep yaþýyorum
sibel Sosyal Medyada Paylaşın:
sardunyam Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.