Bir aksam ustu pencerenden bakýyordun Aðýr aðýr, yollara inen karanlýða. Bana benzeyen biri geçti evinin önünden. Kalbin baþladý hýzlý hýzlý çarpmaya.. O gecen ben deðildim.
Bir gece, yataðýnda uyuyordun.. Uyanýverdin birden, sessiz dünyaya. Bir rüyanýn parçasýydý gözlerini açan, Ve karanlýklar içindeydi odan... Seni gören ben deðildim.
Ben çok uzaktaydým o zaman, Gözlerin kavuþtu aðlamaya, sebepsiz aðlamaya. Artýk beni düþünmeye baþladýðýndan Býraktýn kendini aþk içinde yasamaya.. Bunu bilen ben deðildim.
Bir kitap okuyordun dalgýn.. Ýçinde insanlar seviyor, ya da ölüyorlardý. Genç bir adamý öldürdüler romanda. Korktun, bütün yininle aðlamaya baþladýn.. O ölen ben deðildim..
ÖZDEMÝR ASAF
Sosyal Medyada Paylaşın:
GİZEM2292 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.