Ben hep zifiri karanlýklarý severim
Mütelalýðým ondandýr gecelere
O vakitler de fütursuz restlerimi çekerim
Gönlümü darma daðýnýk edenlere
Duyulmaz sesim haylaz rüzgarýn ýslýklarýndan
Görülmez gözümün yaþý yere düþen kýraðýdan
Izdýrabýmý hiç kimseler sezemez uykunun aðýrlýðýndan
Kendimi çekip alamam bir türlü kör olasý karanlýðýn koynundan
Dik durup,dayanmak direnmekmiþ benim iþim
Kimseler týnlamaz ne görmüþüm ne geçirmiþim
Kim bilir kaç vefasýzýn sessizce baþýný ezmiþim
Gün aðarýrken alel acele o melek maskemi takmýþým
Ne çare ki göremedim yine zerre kadar faydasýný
Yine ben kaptým hayatta hüznün en büyük pastasýný
Yorgan diye çektim üstüme çaresiz hayatýn acýsýný
Yekinip kalkmak istedimse de hiç derman bulamadým
Hep vardýn böyle hayatýn iki yüzü
Biri güldürür insaný birisi aðlatýr gözü
Mumla arar oldum sevgi dolu bir sözü
Kimler çalýp gitmiþ bilemem ki içimde ki özü...
ÇÝMDÝK 29.04.2014 15.21
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.