HAZAN VE İNSAN

Bir hazan ki her taraf gazel dolu,
Çýnar,Söðüt,Meþe çýrým çýplak,
Gün gelecek burçlanacak bunlar,
Ya insanlar; Nerede bahar.
Bel bükük, Saçlar ak dolunca,
Dizler naçar,Taþýmazsa çaresiz…
Gözler de fer yoktur,nefes tükenmiþ,
Çýnar gibi hazanda sessiz sedasýz.
Geçmiþe özlem duyar.Hayalde gençlik,
Koþar durur bitmeyen gecelere,
Coþar, çaðlar ýrmak gibi akar gider…
Tomurcuk bir gül gibi uzanýr bahara,
Ama nafile irkilir,Titrer kara kýþta,
Ölümü hisseder,Ürkek yada tebessümle,
Bir rüzgarla gelip geçer…
Geride kalanlar güler yada küfrederler,
Söðütte kök var tutunur topraða,
Ey bre insan oðlu sen topraksýn zaten,
Kök salmak güzel yok olmak niye ?

ÖMER ÜNAL

Sosyal Medyada Paylaşın: