Yolum Sana Çıkıyordu

Soðuk bir odanýn içinde,
Yalnýzlýðýma rastladým.
Ne kadar uzak duruyordum yüzüme,
Ne kadar sessiz kalýyordum.
Hiç konuþmadan,
Rado da bir þarký çalýyordu,
Gecenin rahminden mutluluk doðurmaya çalýþýyordum.
Þarký mutlu bir düþten sözediyordu,
Ben geceden d/üþüyordum sana,
Hiç dönüp bakmadan kirli yüzüme.

Bir gün piþman olup dönersen eðer,
Kapý arkadan kilitli bilesin.
Ve paslý bir sürgü çektim hayallerime,
Yedek anahtarýn varsa,
Kapýmdan içeri kokun bile girmesin diye.
Kimse bilemez seni nasýl sevdiðimi,
Ve nasýl severek öldüðümü,

Bazen ben bile kendime þaþýrmýyor deðilim.
Sen odamýn soðuk duvarý oluyordun,
Sen sývasý dökülen odamýn,
Cephesi bana bakan duvarýnda,
Baþ köþede kocaman bir resmin asýlý duruyordu.
Ben sývasý dökülen odamýn duvarýna,
Siyah bir yüz oluyordum.
Kirli bir çocuk yüzü oluyordum.

Sessiz sessiz aðladým.
Hýçkýra hýçkýra,
Boðuldum.
Nefessiz kaldým.
Kurþun gibi sustum.
Ama seni kendimden,
Kalbimden uzaklaþtýrmadým.
Uzaklaþtýrsaydým eðer,
Sen ölürdün.

Ne çok öldüm içimden,
Kimselerin görmediði,
Ne çok sustum kendime,
Kimselerin duymadýðý,
Ve ne çok yaðmurlara yakalandým.
Kimsenin ýslanmadýðý.

Ve hayat bize susmasýný öðretti.
Acýlarýmýzý, özlemlerimizi,
Yalnýz içilen bir bardak çayý,
Çift kiþilik yastýða tek kiþilik baþ koymayý,
Giden ölülerlerle yaþamasýný,
Ve hayat bize þükür etmesini öðretti.

Soðuk bir odanýn içinde,
Yalnýzlýðýma rastladým.
Ne kadar uzak duruyordum yüzüme,
Ne kadar sessiz kalýyordum.
Hiç konuþmadan,
Seni düþünerek,
Seni özleyerek,
Yaþam haritasý,
Ölümü tarif ediyordu bana,
Yolum sana çýkýyordu.
Ýbrahim DALKILIÇ
27/04/2014
04:00 Ýzmir
Sosyal Medyada Paylaşın: