,,, Çýkar adýný da rahat et, dedi adam kadýna kadýn da kadýn ama... Saçlarý rahmine deðin uzanýyor, gözler desen meleðin bir günü! ,, böyle iyiyim, dedi kadýn; isminin telaffuzunu bozmadan doðurdu kendini. Çiçeklerden bahsetti; yapraklarý, dedi; yeþille deðil morla kazmak lazým... Þaþýrdý adam, ki þaþkýnken de adamdý; hayret! ,,, Kim kazar ki yapraðý, dedi saksýda duran fesleðen yanýnda yankýlanýrken. Kadýn o esnada sarýþýndý sesinden þive sýzdýrýyordu esmer tenli çocuklar; ki mezarlarý yeþil gözlüydü... ,,, Rüzgâr kazar, dedi: olmadý kül kazar, bazen de döl kazar ama çokluk et kazar; sahi sen hiç etinle kazdýn mu ruhunu? Ya da o kadar mahkûm oldun mu ruhuna!
Hiç ölmemiþti ki adam nereden bilsin! ya da sokak ortasýnda kurþuna gebe kalmamýþtý ki ya da cismi ismi olmamýþtý ki adamýn...
Sosyal Medyada Paylaşın:
imge_ve_sanrı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.