Dur! Duygularýnýn aðýrlýðýnca sar kalemini de Dur! Kelimelerin tükenmesin yokluk zamaný Yüreðinin alfabesi dökülsün elinden Her hecede tane tane umut sezilsin Sen, kaleminle sonsuzca öndesin Sona yaklaþtýðýn zamanda Dur! Yýllarýn harcattýðý bedenini Yok etmeye yakýnken Dur! Süzülürken yaþlar teninden Defterinde hissettir de Dur! Bu yolda vazgeçmemek edasýyla yürü! Sen kalemini kaybetmeyen ruhsun! Olurda bir gün býrakayým dersen Ýcraata geçmeden, Ölürcesine dur! Nefes sayýn bittiðinde, Sonsuzluða gömüldüðünde Tek hatýra eserinle Derin yaralar býrakta Dur! Güneþ doðmadan daha Kucak kucaða yanlýzlýðýnla Farkettirmeden kendini Sen deðilmiþsin gibi dur! Dimdik ol acýlarla Acýlarýnýn ayazýyla Gün doðumuna þahit isen Karanlýða büründe Dur! Eðilmesin bileðin Düþmesin düþlerin Gözlerini kapattýðýnda Sarýlsýn kaderine ecelin Sen, ecelini Sonsuzluðuyla bekleyensin Pes edeceksen eðer Geri çekileceksin!