Yine yýllar öncesini anýmsadým, Gözümün önüne çocukluðumun geçtiði sokaðýmýz geldi, Eski üç katlý apartmanlarý, daracýk arka bahçeleriyle, Mütevazý bir memur þehriydi Yenimahalle’miz. Biz bizi bilirdik, daima gülerdi yüzlerimiz, Uzun ve soðuk kýþ gecelerinde bile yeþerirdi hayallerimiz, Üç kardeþ bir odada yatardýk, salonumuz yoktu, Annemlerin yatak odasýný iki camlý bir bölme ayýrýrdý, Þaþardým, iki küçücük oda, mutfak, banyo ve tuvalet, O virane eve nasýl sýðardý?
Dýþarýda lapa lapa kar yaðarken, Kömürümüz olsa odunumuz olmazdý, Zavallý babam düþünceli, kederli ve mahzundu, Küçücük evimizde gül gibi geçinemesek de kapýmýz herkese açýktý, Ön bahçemizdeki yýllanmýþ at kestanesi aðacý sanki oyuncaðýmýzdý, Tepesine çýkar, sallanýr, çoðu kez de annemizden saklanýrdýk, Eve asla girmez, oyuna bir türlü doymazdýk, Uyuyan bebekleri gürültümüzden uyandýrýr, Hasta olan yaþlý komþularýmýzý çileden çýkartýrdýk.
Akþam ezaný okununca sokaðýmýz derin bir sessizliðe bürünürdü, Annemin sesi, sessizliði bozardý, "Murat, Dilek! Haydi yemeðe, babanýz sizi çaðýrýyor." Babamýz, öpmeye doyamadýðýmýz babamýz, Hep çaðýrsaydý bizi, hep seslenseydi, Nerden bilebilirdim ki babamýz asla bir daha bizleri çaðýramayacak, Ölüm gerçeðinin iç kavuran bir sýzý olduðunu, Aþk acýsýyla ölüm acýsý arasýndaki o benzersiz tarafýnýn yürek yaktýðýný, Nerden bilebilirdim?
Sevgi bize yakýn, bir cadde ötemizdeki sokaðýn adýydý, Ne zaman o sokakta dolaþsam hayalimdeki sevgilimi arardým, Bulamadýðýmdan olsa gerek, boynu bükük kalakalýrdým.
Yýllar önce aþký eski türk filmlerinden tanýmýþtým, Filmlerde sevgililer el ele, göz göze gezerler, Masumca sevgilerini yaþarlar, Geleceðe dair mutluluk planlarý kurarlardý, Onlarýn gönül bahçelerinde renk renk çiçekler açar, Sevgi dolu kalplerinde sonsuz bir huzur bulunurdu, Ýki gönül bir olunca samanlýk da seyran olurdu.
Düðündü, bayramdý, sevinçler kocaman bir devrandý, Sonra sevginin yerini çirkinlikler ve kötülükler devraldý, Ansýzýn bir yerlerden çirkin ve kötü adamlar çýka geldiler, Barut kokar oldu ortalýk, bir bir silahlar patladý, Günahsýz sevgilere hüzün, göz yaþý ve kan bulaþtý.
Ama masallar öyle deðildi, Mutlaka güzel biterdi sonlarý, Daha doðru dürüst türkçeyi öðrenememiþken, Aþkýn önce memnu halini öðrenmiþtim siyah beyazken televizyon ekranlarý, Müjde Ar’ý ilk orada görmüþtüm, Demiþtim kendi kendime: "Ýþte aþkým bu!" Bir peri olmalýydý, cennet sanki onun için yaratýlmýþtý, Acaba bütün kýzlar böyle alýmlý mýydý? Aman Allah’ým ne kadar da saftým.
Bir an önce büyümeli, kocaman adam olmalýydým, Zaman ilerledikçe yetiþmek için peþinden koþuyordum, Ama aþký büyütürken gönlümde, kendim güdük kalýyordum, Gerçekle yüzleþmek bu olsa gerekti, Hayal kýrýklýklarýný öðrenirken, Yýldýzlara ulaþmanýn imkansýz olduðunu da öðrenmiþtim, Biliyordum, hayal edilenler asla gerçekleþmezdi, Öyle olsaydý isteyen istediðiyle evlenir, hayat toz pembe olurdu.
Aþkýn o delici, kanatýcý, gönül yakýcý yanýný öðrenirken, Sanki küçük kýyametler kopuyordu gönlümde ve beynimde, Aþk zehirli bir kase içinde sunuluyor, Her gün bedenime enjekte ediliyor ve ben ölüme biraz daha yaklaþýyordum, Ama aþk öldürmüyor, süründürüyordu, Elem, hüzün, hayal kýrýklýðý ve göz yaþý veriyordu, Zamanla þekerli taraflarýný da öðrendim aþkýn, Aþk, elma þekeri gibi aðýzlarda hoþ bir tat býrakýyor, Sonra da bol bol susatýyordu, Kana kana su içerdim de hayali aþk çeþmesinden, Bir türlü doymak bilmezdim.
Okul yýllarýmda da bir alemdim, Özellikle matematik derslerinde, Çok bilinmeyenli bir denklemdim, Ben hariç tüm sýnýf çözerdi de zorlu problemleri, Bir ben Fransýz kalýrdým, baþlardý elemlerim, Edebiyat derslerinde ise garip bir Mecnun’dum, Duruydu hislerim, döktürürdü kalemim, Müzik derslerinde Ferdi Tayfur olur, Nikah defterine imza atar gibi, Ümit Besen misali bestelenesi þiirlere imza atardým, Yýllar geçti, zamane aþklarý deðiþti deðiþmesine de, Bir tek masallar deðiþmedi, Ýyi ki de deðiþmiyor, iyi ki de kitaplarda yaþýyor, Kül Kedisi yine mutlu, Pamuk Prenses yine huzurlu, Ama þimdi eskisi gibi samanlýk seyran olmuyor, Sevgiler köreliyor, ihanetler almýþ baþýný gidiyor. Herkes geçim derdinde, aþký düþünen yok, Ne acýdýr ki, sevginin adý da yok, Ýnsanlar maalesef puþt olmuþ, Ben ise hayali sevgilimin býraktýðý yerdeyim, Ne bir adým önde, ne bir adým geride, Beni bana býrakýn! Hayallerimi arýyorum, Bir de elma þekerimin tadýný.
Vecdi Murat SOYDAN (Yaþanmamýþ Aþklarýn Þairi) 18/10/2011-Isparta Sosyal Medyada Paylaşın:
Yaşanmamış Aşkların Şairi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.