Dedi ki kuþlara inanma, yalancýdýr; kanatlarýnýn kýyýsýnda gökle inerler yere... Dedim ki yalana inanma, doðrudur; halefsiz, selefsiz öz olurlar gerçeðe... Sustu bir süre; sessiz olsa anlardým ama sustu... Bir þey demediðinden deðil dediðinin ne olduðunu anlamadýðýmdan sustu...
Bir müddet gözlerime baktý sonra gözlerimi alýp rengine baktý; býyýðý var bu rengin dedi... Traþ ediyordum çayý, yine de güldüm. Gölgesi de vardýr belki, dedim... Belki, dedi... Bir sigara yaktý, kâðýttan gemi yaptý. Þeker taþýdý, harf taþýdý Yetmedi uzaklýðýný bana taþýdý... Dayanamadým öptüm...
Dedi ki, Neden þimdi öptün beni? Gemiden kâðýtlýðýný taþýyordum. Terliydim, biraz da otuz beþ yaþýndaydým. Dedim ki, öpmedim; asýrlardýr ayrý olan iki sevgiliyi kavuþturdum. Susmadý, güldü... Ânda bir çöl vardý, Mecnûn’a gizlenen Öpüþte bir tad vardý, Leyla ile beliren...
Sosyal Medyada Paylaşın:
imge_ve_sanrı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.