Utanıyorum

Caným sýkýldý daraldým kendimden, bugün sokaða attým kendimi ayaklarým götürüyordu beni. Nereye gittiðimi bilmeden boþ bir banka oturdum, baþýmý kaldýrdým. Boðazýn deniz kokusunu ciðerime çektim.
Martýlar uçuþuyordu gemilerin üstünde.
Bir parça yiyecek için bir birleriyle yarýþýyorlardý,yiyeceðini alan kaçýyordu.
Martýlarý bir an kalp hýrsýzýna benzetim,istediðini aldýðýnda arkasýna bakmadan kaçan.
Kirpiklerim’den dökülüverdi yaþlar, ellerimle yüzümü kapattým.
Kimseler görmesin aðladýðýmý. Utanýyordum, kendimden deðil senden.
Gözlerimin içine bakarak nasýlda yalan söyledin bana.
Gün batýmýnda aþk günümün güneþ,i gecemin pýrýltýsý,
gönlümün yazgýsý, hayatýmýn en güzel parçasý, sana sevdalýyým,
kanýmla canýmla, ruhum seninle tek beden olur. Ölümüne aþk derdin.
Herþey yalanmýþ, bir heves ,bir nefes, bir anda yok oluverdi.
Þimdi nerede aþk, gözlerimde kitlendi.
Derin bir kuyu içinde çark dönüyor ve hasar veriyor içten içe kemiriyor yok ediyor.
Utancým aþktan deðil ,seni düþünüp seni sevmekten utanýyorum.
Keþke boðazýn azgýn sularýnda yok olabilseydi sana olan sevdam
Sosyal Medyada Paylaşın: