hüzünlü bir öykünün meçhul kadını ağlıyordu akasyameral
hüzünlü bir öykünün meçhul kadını ağlıyordu
hüzünlü bir öykünün meçhul kadýný aðlýyordu
son istasyona yanaþtý içindeki acýlar kehribar gözlerinde birkaç damla yaþ ile hüzünlü bir öykünün meçhul kadýný aðlýyordu elinde veda kokan mendilini salladý son kez þehrine
biliyor musun dedi yanýndaki gence binlerce kez tövbeli olduðum þehrime küstüm dedi beyazlara yenilen saçlarýný savurdu poyraz kokulu pencereden nem kaldý ki birkaç þiirimden baþka dedi ve sustu sonsuza dek
köþede mutsuz yüzlere kahýrlý bakýþlara dalýp gitti ahh benim gençliðimde þen sazýn bülbülleri þakýyordu dedi içine derin bir nefes çekti parmaklarýný yakan izmaritinden hoyratça esen yýllarýna okkalý bir küfür savurdu bir þiirlik ömrüm kaldý bu þehirde
bir yaným þehir bir yaným þiir þehrimin þiirleri hüzünlü bir öykünün meçhul kadýnýna yazýldý aðlýyordu yabancý bakýþlarda esir bir kadýn yüreðindeki tüm sevgileri kefaret olarak serpmiþti ihanetin oltasýnda ruhu can çekiþiyordu oysa
mahmudiye düzkaya
Sosyal Medyada Paylaşın:
akasyameral Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.