son nisandý anýmsadýðým
zamanýn tozlu sayfalarý arasýnda
geceydi
tüm sesleri susmuþ bir gece
yaðmur yaðýyordu þehir ýslanmýþtý
saatler çok gecikmiþ bir mevsimi gösteriyordu
ve zaman kayýptý sanki
hayat durmuþtu þehirde
ya da
durmuþtu yaþamýn kum saati belki
geçmiþ bir zaman ertesinde
son nisan’dý anýmsadýðým
gece yarýsýný çoktan geçmiþti
geçebildiði kadar üstümüzden hayat
ve sonrasý bir yolun sonuydu
kuruyan begonyalarýn yapraklarýnda
karanlýk ýssýz ve sensiz
çýkmaz bir sokaðýn
denize hasretiydi sonrasý
son nisandý anýmsadýðým
düþerken ruhumun
hiç çýkamadýðým kör bir kuyuya
rüzgar sesiydi yankýlanan
kuyunun dibi yoktu
düþüþümün de , kör bir karanlýða
son nisan’ dý anýmsadýðým
ay batmýþtý denize yakamozlarýn arasýnda
saçlarýn rüzgarla savruluyordu
yüzün üþümüþtü ellerin gibi
gözlerin yabancý iklimlerin ayazýnda
ve ben hala gözlerinde d/üþüyordum ...