Ve miladým oluyor gözleri,hiç tanýmadýðým birinin. Sonra ellerimi semaya kaldýrýp dualar ediyorum ikimizin adýna. “Bi Ýznillah” (Allah’ýn izniyle) diyorum. “Bi Ýznillah”. Bir ses ki nakþediyordu benliðimi,alýp götürüyordu Babil’de ki bir kimsesizliðe. Allah’ýn birliðini anlatýyordu. Ve miladým oluyordu gözleri,gözlerini hiç görmediðim birinin. Secdelerde görürdüm onu... “Subhane Rabbiyel Ala” derdi... Tam anlamý ile aþk’ý anlatýrdý,tam anlamý ile aþkýmý anlatýrdý.. Ben yoktum,o yoktu... Dualarým vardý her namaz sonrasý ettiðim... Allah’tan,Onu unutturmayacak bir yar istediðim... Dua’larýmda bile caiz deðil diye adýný anmadýðým, Yar dediðim,Azizim dediðim. Yine de... Yine de “Bi Ýznillah”. Hiç tanýmadýðým,hiç görmediðim biriydi... Öyle ki... Hep öyle kaldý..
Merve Reþit
Sosyal Medyada Paylaşın:
merveresit Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.