DUY BENİ

Duy beni…
Bu geçit vermeyen daðlar ardýndan,
Hep sana gelmek istedim.
Nereye koþtuysam baðlandý yollarým,
Kuþlar gibi uçmak istedim.
Kanat çýrpmak ellerine konmak,
Bir çocuk misali okþamaný istedim.
Ama kanadý kýrýk palaz gibi,
Ayaklarým yürümedi,Ölmek istedim.

Duy beni…
Aðlayan gözlerimi dindiremedim bir an,
Gözlerim yaþlý sana gelmek istedim.
O an görmedi gözlerim karardý dünyam,
Ellerim de baston ol istedim.
Gözlerim de ýþýk,dünyama renk,
Bana can vermeni istedim.

Duy beni…
Sensizliðin acýsýyla isyanlardayým iþte,
Bom boþ masamda sen ol istedim.
Her nefeste,efkarýma,halime,
Acý acý gül istedim.
Dönen benmiyim,yoksa dünyamý,
Sarhoþ vücudumu sar istedim.

Duy beni…
Her an sensiz ölüp dirilen,
Aþýk mý,Yazar mý,Ressam mý,Dilencimi,
Yoksa her akþam sýzan sarhoþ mu,
Yaþayan insan mý,yada her neyse,
Gel gelde gör istedim.
Beni son nefesim de çaresiz
DUY ÝSTEDÝM…

ÖMER ÜNAL
Sosyal Medyada Paylaşın: