Her gölge kendisine gider..
JEHR
Her gölge kendisine gider..
hangi istasyon gideni çaðýrmýþ geri
kampanalar hep bir veda ezgisidir
yüreðine çarpan anýlarýn sesi
çýldýrmanýn en dehþet serzeniþidir
kapanýr gökyüzü yüzümüzün üstüne
herkes kendi gölgesine gider
bir ben gidemem kendime bir ben
kül gibi dökülme birsen gözlerimden…
toz duman kaç kasaba söndü ceketimde
üþürdük / sýnýrlarý kan kemik ýrmaklarda
yýldýzlar da olmasa hani
kim gülümserdi o solgun patika adýmlara
sonra düþ dediðimiz ey ihtiyar topal karýnca
kýþ demez yine çýkardý þaþkýn sarhoþ yolumuza
bir ben vuramam kendimi bir ben
ellerim mavzer bakýþýnla böyle sökülmüþken…
artýk hiçbir coðrafya kanatmýyor beni
saraylarda çorak toprak oynadýðým günden beri
kaldýrýmlar yürümek için deðil yýkýlmak adýnadýr
diþlerimi böyle döktüm bir kuþluk dönemeci
derken söküldü zaman / günlerimiz kiracý
günlüklerimiz desen ucubelerde kayýtlý
bir ben susarým kendime bir ben
hani turnalar gitsin sen kalsan birsen…
okþanmamýþ her çimen yaylasýna küser
daðýlmýþ bir sayfayým okuduðum kitaplara
her inziva tutuþan bir yalnýzlýk mabedi
olur olmayan ama akan ve akar anýlara
uzak ülkeler vardý ekmeðimiz kadar yaban
ateþinde aðzýmýz harlý bir açlýk
þimdi bir ben mülteci kendime bir ben
aþk artýk bir vuslat bile etmiyor birsen…
Mert Metin
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.