Hasret Korkusu

//bütün aðlamalarým avuntu bilmeyen gecelerde kayboldu//

ellerimi açýp yalvarýrken semaya
bilirdim dualar kandillenirdi yüreðimde
iç çekiþlerimde kurardým en uzun cümleleri
nefsime insaf ederdi tüm olumsuz düþünceler.
direnirdim!
yastýða deðil gökyüzüne akýtýrdým yaþlarýmý
solurdum karanlýðý ötelerin ötesinde

antik bir kent gibi kýrýk döküktü içim
ölmeden ölebilmek arzusuyla huþu buluyordum
aþk ile besleniyor aþk ile nefes alýyordum
gül sevdalarda çaðlýyordu yüreðim
bir neyzenin soluðunda dilleniyordu birikmiþlikler
parýldayan yýldýzlar çoðalýyor
kayboluyordu kederim ötelerin ötesinde.

gideyim býrak beni dedim býrakmadý
yapýþtý yakama kör þeytan
ben uzaklarda olmalýyým, çok uzaklarda dedim
direndim, çabalarýma yenildim!

dinlemedi bile, nefsimin hakimi oldu bir anda.
ateþte kýlýyordum þükrümü
yarým çýkýyordum huzuruna baþým önde!
biraz mahcup biraz utanarak.
sabahýn kör karanlýðýnda zar zor da olsa secdeye vardýðýmda
’pes’ dedi ’ben pes ettim ey insan!’

iþte o an gülüþlerini duydum meleklerin sað yanýmda
sol yanýma bakarak kahkalar atýyorlardý iblisin ardýndan
iþte dedim zafer bu, yenemezsin beni!
ki nefis deðil midir çarçabuk teslim olunan!

sen içimden geçen güllerin kokusu
sen yüreðimi parçalayan hasret korkusu
sen canýmdaki can özüm
sen benim misk-i amber çiçeðim
sevdan mazur görür mü buncacýk kusuru mu?

Yasemin ÜNLÜ

Sosyal Medyada Paylaşın: