Güneþ bir kez daha rahmetle okþayarak geçti, baþýmýzdan. Gece olup gitti, þu karþý tepelerin ardýndan. Karanlýk Ankara’nýn sisine karýþýp, grileþti daha akþamdan. Hýzlý ayak sesleri yankýlandý, çamura bulanmýþ kaldýrýmlardan.
Birer tepegöz gibi bakýyor, Ankara’ya evler camlardan. Bir küçük çocuk gülümsüyor, karanlýklara karþý apartmandan. Sokak lambalarýnýn ýþýklarý süzülüp kalýyor boþluklardan. Aydýnlatamadan sönüp gidiyor þavký, henüz kaldýrýmlara varamadan.
Baþýboþ ayaklar dolaþýyor artýk kaldýrýmlarda. Boðuluyormuþçasýna acý acý baðýrýyor bir tren kayaþ - sincan hattýnda. Yýldýzlarýn nesli çoktan tükenmiþ Ankara semalarýnda. Can çekiþiyor baþkent, kan terliyor evlerin camlarý da…
Sosyal Medyada Paylaşın:
tuzköylü Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.