ADI YOK YALNIZLIĞIN:

/ Üzerine çýð düþmüþ bir köy gibi devleti yok yalnýzlýðýn.. Acýnýn yurdu yok! /



I

Þairini kaybetmiþ bir þiirdim
yalnýz / yapayalnýz!
yüreðimde
sen
ve bir önce ki geceye kilitlediðim yalnýzlýðým
kipriklerimin ucuna astýðým suçüstü hüzünlerim
ayrýlýðýn kapýsý önüne býraktýðým düþlerim...

Hüzün alabildiðine keyiftir yüreðimin türkülerinde
yalnýzlýk sancýsýdýr çoðu kez-
düðümünü çözemediðim iç çekiþler!

II

Ve kar yaðar Ýstanbul’a...
soba zehirlenmesinden bir aile yok olur
sokak çocuklarý donar
kamyon çarpar bir travestiye
bir gazeteci býçaklanýr
bir þair intihar eder
akýllarda birçok soru ve þiir býrakarak...


Kar yaðar Ýstanbul’a
Diyarbakýrlý yenik bir göçebe,
çocuklarýyla ve sýtmalý umutlarýyla dalýp gitmiþ yoksulluðun duldasýnda.
emeði gasp edilen iþçiler kurtlanmýþ düþleriyle gökyüzüne b/akmaktalar...

Kar yaðar Ýstanbul’a
bir iþçi düþlerini döver
’kýzýný dövmeyen bir ana dizlerini...’
kuytulukta bir mülteci aðlar kendini kanatarak!
fahiþeler feleðe küfrederek karýþýrlar
kentin hoyrat karanlýðýna
bende, ’faili meçhul bir cinayet olurum!..’

’Bulun benim katilimi..’
’bulun benim katilimi!..’

III

Bir sen kalýyorsun içimde, onca tufandan sonra
dönmeyi bu denli unutan sen...
bense unutmak istiyorum; yasa dýþý bir aþkýn kimliðini
kendini rendeleyen bir þairin þiirini...

Yolunu yitirmiþ insanlar gibidir çünkü
anlamýný yitirmiþ sözcükler...

IV

Ve ’hayat devam ediyor’
kanamaya - kanatmaya..
sen bu aþkýn yalanýsýn
ve kederli ömrümün alýn yazýsý...

Sana baksam gözlerinde bir aþk enkazý;
kime baksam, hýzlý voltalarda, intiharýný cebinde taþýmakta
kimi görsem, kýyametini yüzünde..

kime baksam, kendi sularýný kirleten nehir..
kimi dinlesem acýklý bir öyküsü, riski az sevmelerde.
herkes biriken köleliðinde ve ortak cinnetlerde...

/Aþklarýna yalan sýzmýþ insanlarýn
yalnýzlýklarýna ihanet!
defolu iliþkilerini tutunmak sandýlar
sonrasýný ben bilirim.../

Adý yok yalnýzlýðýn;
dili yok
dini yok
yasasý
vergisi yok

/Herkesin birbirinin çarmýhý olduðu bir dünyada-
herkes biraz yalnýzlýktýr!../

V

Soygun düzeninde çarkýný döndüren-
silaha ve paraya sahip emperyalist güçler
özgürlüðümüzü zincire vurmuþken
bu yasak akþamlarda seviþelim sevgilim...

Önce cinnet geçiren þiirlerim çýrpýnsýn düþlerinde
sonra el deðmemiþ-
dil uzatýlmasý günah yalnýzlýða mahçup olup-
bu kuduz gecelerde dünyaya gelmiþ olmakla suçlanalým.

VI

Pimi çekilirken þehvetin
utangaç öpüþmelerime kir birikti;
yine ýskaladým mutluluðu...

Artýk her eylem de bir pankartým, her pankart da bir slogan!

(’Bir sarsýlmanýn içinizi ýsýtan resmiyim ben
ne perde kapandý, ne de ayakta alkýþlayanlar oldu
selamladým yinede yerlere kadar eðilerek...’)

N’olur;
bana geri verin
þiirlerimi
düþlerimi
gülüþlerimi...

Adý yok yalnýzlýðýn
dili yok
dini yok
yasasý
vergisi yok!..

Yalnýzlýktan baþka dostu yok yalnýzlýðýn!


(Birdal ERDOÐMUÞ-ÝSTANBUL - 2006)


Sosyal Medyada Paylaşın: