yalnız edilen sohbetler

odam masam sandalyem kör saðýr dilsiz sakat
fikrimin bedenine duvarlar nem taþýyor
aynalarda iki göz elmastan keskin sanat
kemirdikçe kendini karanlýða koþuyor

yoruldum hudut bilmez karanlýk zamanlardan
yýðýldým üzerine hýçkýrýktan nefesin
nakþýna iþlendikçe tutuklu yorganlardan
nihayette içine düþmüþüm bir kâbusun

gözlerimin içinde karanlýk durgun nursuz
gözlerimin içinde karanlýk saðýlýyor
duyduðum zaman sesi ses vermekten duyarsýz
bendeki bu saðýrlýk an be an çoðalýyor

boðazýmda eriyor gözlerimin dokusu
hýçkýrýklar yakýyor kirpiðimi baðrýmý
parçalanýyor atom öz fikrimin kokusu
kimsecikler duymuyor yaratýlýþ aðrýmý

çöllerde arýyorum düþlerimde gördüðüm
birini buluyorum hep kendisini ezer
çözdükçe þifresini oluyor bir kördüðüm
ellerim pençe gibi kafatasýmda gezer

topraktan kalýbýmýn içinde bir salýncak
her yönden yýldýzlarla sarýlmýþ koca meçhul
saatleri susturun canlanýyor oyuncak
büyüyor gözlerimin karanlýðýnda bir kul

boþluða tutturulmuþ bedenlerde ihtiþam
bir ses diyor durmadan seslen þaheserlere
kendinden kurtulmakmýþ en mükemmel istihdam
bu düþünceyle girdim baþka atmosferlere

gözümü açtýðýmda karanlýk yalnýz kaldý
ýþýklar cenge girdi saldýrdý perdelere
sonra nefsimin sesi bir karanlýða daldý
ýþýklar utancýndan kapandý secdelere

ben, içi alacadan dýþý bir nur bembeyaz
ben, kalbi kansýzlýktan taþ kesilmiþ biriyim
ben, bütün zamanlarda gezinen kýþ bahar yaz
ben, ölüler kabrine gömüldükçe diriyim

ben, dalgalar gibi hür denizler gibi tutsak
ben, daðlar zirvesine kök salmýþ çaðlayaným
ben, göðün kanadýnda zýplayan bir asalak
ben, topraðýn baðrýna gizlenmiþ bir beyaným

ben, kitaplarýn dili kalemlerin hançeri
ben, meleklerin bile bilmediði cevherim
ben, dualarýn gücü gözyaþý cengâveri
ben, dilenciler kadar dünyada serseriyim

ben, dostun lügatinden çýkarýlmýþ bir isim
ben, düþman hançeriyle öldürülmez mahlûkat
ben, kazdýkça manayý sonu bulunmaz cisim
ben , en saf niyetlerin cismine hapsolmuþ zat

Sosyal Medyada Paylaşın: