Neredesin İnsanlık?

Gökten yeryüzüne ölüm düþüyor;
Gömülüyor baþlar, gözler saklandý.
Sürünür insanlýk, akýl üþüyor;
Yanýyor düþlerim, buzlar saklandý...

Caniler yatýyor can pususunda;
Hedefine düþmüþ körpe bedenler.
Kurþun yakaladý kan uykusunda;
Can suyu kurudu, soldu fidanlar.

Asrýn cellâtlarý can biçmekteler;
Kýzýla boyandý vicdanýn rengi.
Saplanmýþ diþleri, kan içmekteler;
Bombayla çalýyor yamyamlar gongu.

Kan giyinen gurur dehþet saçarken
Sustu medeniyet, seyrine daldý.
Feryatlar semaya doðru uçarken
Acý, düþtüðünün baðrýnda kaldý.

Kayboldu merhamet, hisler tarumar;
Medeni dünyanýn vicdaný kara.
Diril, kalk ayaða; aðlama zar-zar,
Fýrlat yüreðinden yiðitçe nara.

Zaman aðlamakta, kan rengi tarih
Devrin kargalarý üþüþtü cana.
Zulmün baltasýný sallar bir güruh
Dehþet kusmaktadýr her gün cihana.

Saldýrýya maruz insanlýk: Daha
Sen-ben kavgasýndan býkmadýnýz mý?
Gebe deðil midir gece sabaha?
Yürekten korkuyu sökmediniz mi?

Topla cesareti, korkuluk bunlar:
Yüreði yumruk yap, insin diz üstü.
Dünyana egemen olmuþ zebunlar;
Yeter beklediðin, isyanlar küstü…

Sosyal Medyada Paylaşın: