Hasan

öyle severim ki Hasan’ý
tatlý dilini,kel kafasýný..

Hasan bizim orda oturur
çocukluk,askerlik,kader arkadaþým benim,

hiç unutmam !

daha küçücükken annesi ölmüþtü
okula gidememiþti,
o zaman düþtü daha
alýn yazýlý,nakýþ iþlemeli yollara
sarhoþluk,serserilik,hovardalýk dolu yýllara.

bazan giderdi
tam bir sene gelmezdi,
kýþ balýkçýlýðý derler bizim oralarda
ben hiç bilmem.

her geliþinde gençleþmiþ görürdüm o nu
bakýmlý,alýmlý,paralýydý..
kurardýk bir tezgah deniz boyunda
sabaha kadar ýslardýk hatýralarýný
onun çektiðini ben çeksem,
vallahi kimse toplayamazdý parçalarýmý.

evlenmiþti bir ara
birde kýzý olmuþtu,
nedense anasýyla bir olup terkettiler Hasan’ý
hala sormam niçin diye.

babadan kalma bir evde yaþýyor þimdi
her gidiþimde ziyaretine
kucak dolusu öpücüklerle karþýlar beni,
hep kývýrýrým !
yan çizerim
anlatmasýn diye dertlerini.

biliyorum !

ölüm ona öylesine yakýn ki..
pencereyi bir açsa
mezarlýk hemen karþýsýnda,

annesi,babasý,abisi
hepsi,hepsi orda,

ya onlardan biri kalkýp "gel" dese ona

ya ben..

evinin yanýndan her geçiþimde
"hasaaaan"diye seslendiðimde
çýkmazsa bir daha kapýya..

aklýma gelirmi yataðýný deðiþtirdiði !
bir "elveda"bile demeden
yan mahalleye geçtiði.
Sosyal Medyada Paylaşın: