-Siz bir insana iki defa inandýnýz mý hiç ? Ben inandým! Sonu ölümcül oluyor...-
Zoruma deðil,
Baþkasýna gitti o
Üzerimi yeni bir mutlulukla çizip
Eski bir acýsýyým artýk onun
Yeni bir eskisi
Pek söz etmezdi kendine benden
Gece boyu aðlar
Güne, hiçbir þey olmamýþ gibi uyanýrdý
Eþkâlini, ruhuna göre þekillendirir
Darmadaðýn vücuduyla, taþýrdý sokaklarýný þehrin
Dilinde müsvedde bir þarký
Elinde paslý bir býçak!
Zamaný geri almaya yetseydi bile gücüm
Binlerce kez!
Yine de beni seveceði yoktu
Biliyordum bunu
Gözyaþlarýný, yaðmur sanan bir ahmaktým ona göre
Uyurken bile aðlardým
Küçük düþünür
Büyük ölürdüm hep
Gülerdi
Çocuklar da onunla birlikte gülerdi sonra
Alýn yazýsýný teriyle siler
Elinin tersiyle iterdi beni kendinden
Yedek bir hayatým daha varmýþ gibi yürürdü üzerime
Yarým hayatýna, güzel hatalar sürer
Uzatýrdý mutluluðu
Uzatýrdý...Uzatýrdý...Uzatýrdý...
Yakalandýðý yerden keserdi ellerimi
Ve zevk alýrdý bundan
Nefsi müdafaaydý tüm yaptýðý ona kalýrsa
Seven bendim çünkü
Acý çektirmekten yorulunca
Bir köþeye siner beklerdi
Bir kapý ziliyle telaþ
Bir telefonla heyecan yaratýrdý
Nerede yorgun bir postacý görsem
Ondan bir haber umuduyla dolardý içim
Boðulurdum
Üç noktaya; iki son borçlu biriydim ben
Ona kalýrsa
Virgüle son bir nefes!
Bu durum güç veriyordu ona
Özgürlüðünün acýsýný benden çýkarýyordu
Kendini bulmak yerine,beni kaybediyordu durmadan
Bir köpek çaresizliði yaþýyordum
Dönüp geldikçe,
Daha büyük bir uzaklýkla sýnýyordu bu defa kalbimi
-Din deðiþtiriyordu vicdaný-
’Aðýrlýk yapmasýn’ diye kalp taþýmýyordu
Hýzlý ve düþüncesiz hareket edebiliyordu bu sayede
Gözlerimin içine bakarken bile
Sýrtýmdan acýsýný eksik etmezdi hiçbir zaman
Ona göre unutulmaz olmanýn tek ölçüsüydü bu
Eni ihanet
Boyu ihanet
Bende açtýðý yaralarýn içine girer
Kaybederdi kendini
Saklardý!
Sesim soluðum kesilince de
Elinde bir ölümle çýkardý tekrar içimden
Herkese yerli
Bana yabancý bir beden olurdu
Yüzünün perdesi yýrtýlmýþ
Finali gecikmiþ bir oyundu artýk bu
Yanlýþlarý, yalnýzlýðýnýn boyunu aþýyordu gün geçtikçe
Herhangi bir þeyin;
Kýrýlýrken çýkardýðý sesin taklidini yapamýyordum
En acý sesim, sessizliðim olabiliyordu sadece
Ve sessizliðimin de bir yankýsý yoktu onda
Düne sorsan; bu günü
Yarýna sorsan; dünü yoktu
En son;
Bir mazeretin arkasýnda gördüm onu
’Sobeeee!’ diye baðýrdýðým zaman
Ýhanetinden geriye bir tebessüm býrakmýþtý
Ýhanetinden geriye; intikamýn hazzý
Ellerim yüzümde
Teslim oldum
Gözlerini kapattým kalbimin usulca
Boynuma düðümlediði saçlarýndan
Bir ölümle kurtuldum
Yalýnayak uzaklaþtým oradan
Geleceðimi býrakýp
Arkamý ilk defa o zaman döndüm ona
Ve hayatýmda ilk defa;ölümü hiç umursamadým