Elbet bir gün anlarsýn, Sana çarpan yüreðimi. Dalgalar neden kayalara vurur? Herkesten önce neden gün doðar, güneþ uyanýr? Kýþýn soðuðunda neden martýlar uçmaz? Elleri kelepçeli tutsak neden kaçamaz? Elbet bir gün anlarsýn, Sevinci hüznünden büyük þair neden yazamaz.
Gitmenin ne demek olduðunu, Kalan sen olunca anlarsýn. Yalnýzlýk nasýl bir duygudur, Gözlerin kapanýnca aðlarsýn. Sessizlik... Mühürlenmiþ dudaklar… Kendi sesini duyamamak… Çýldýrýrcasýna haykýrýrsýn. Ve birine baðýrýrsýn ya, Masumdur hani… Köþeye çekilir aðlar, Aðlatmanýn ne demek olduðunu, Aðlayan sen olunca anlarsýn.
Akrebin iþi yoktur. Yelkovan döner durur. Zaman geriye akmaz. Ve zamanýn kýymetini, KEÞKE, dediðinde anlarsýn...
“KEÞKE” karanlýk biraz gevþetse düðümünü… Gölgem esiri olmasa güneþin...
HASAN KARAAÐAÇ
Sosyal Medyada Paylaşın:
hasan-k Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.