BİR KENT / BİR YARA -II-

Kentlerin rahminde doðmaya hazýr piç acýlar!
Evladýnýn bedeninde sigara söndüren, iþkenceci babalar
Ve ýrzýna geçildikten sonra öldürülen çocuklar..


I

Seni sevmekle baþladý en azgýn yaralar...
sen, benim sabýka kaydým
sýtmalý akþamlarda onardýðým yalnýzlýðým
ömrümde bir yama gibi sakladýðým..

Ben seni seviyorum, öksüz çocuklar gibi...
ben seni, kalbime savrulan bir ustura gibi ...

Hep yolunu gözledim, gelmedin..
Takvimler beklemekten, ben yoruldum seni özlemekten.


II


Savruk aþklarýn öznesiydim,
anlamýmdan yoksun kaldým bir zaman
iþitilebilsin diye aþkýn ayak sesleri ve þiirlerin iççekiþleri..

III

Unutma kalbim!
sen kendi memleketinde sürgün
aldatýldým, aðlatýldým
adýna sarýldým...
adýný sordular söylemedim / adýnla dolaþtým sokaklarda
sustum, adýnla yaþadým
resminle kendimi yatýþtýrdým
upuzun aðrýlarda kalbimi sensizliðe alýþtýrdým.

Iþýðýn infaz edilen karanlýðýnda
’yarasalar sokuldu geceye..’
unutuyorum ellerini tutmayý
gözlerini unutmaktan korkuyorum!


IV

Kalbim aðlama;
çölleþti kent, kokusunu yitirdi güller
rengimi çiçeklere, bedenimi açlýklara veriyorum.

Hüzün stokladým bu kente...

Her þey sýðar kentlere;
acýlar, iniltili yoksulluklar, aðrýlý yalnýzlýklar, amansýz ayrýlýklar..

Sýðdýrýr, küfürleri, çýrpýnan sevgileri, ihanetleri, katilleri, cinayetleri...
’fakat bir aþk, bir intihar, bir ömre ancak sýðar’..

/ Sýðmaz ki çýðlýklarým aðzýma;
sensizliði katarsam
sesim sýðmaz þarkýlara...
Yaþýyorum hayata, ölüyorum ölüme sýðmam ki.../

V

Aðla kalbim;
iki yüzlü merhabalara çýkar sokaklarým
saçlarýmda eylül yaðmurlarýnýn ýslaklýðý
raký tadýnda sarhoþ þiirlerim..

Kimseler bilmiyor, yalnýzlýk bizi oynardý, farkýndalýðýn yalýn ifadesinde...

Herkes sürüklerken geceden sabaha vurmuþ cesedini;
kimileri kýrýk aynalarda paramparça yüzünü toparlama telaþýnda!
üþüyen düþlerine prezervatif giydiren seks iþçisi kadýnlarýn trajik öyküsü-
tenlerinde eski bir aþkýn ateþi küllenip dururken acýlarýn örsünde!

VI

Geceye rehin býrakýlmýþ çaresiz susmalarda,
herkes sürüklerken geceden sabaha vurmuþ cesedini;
kimileri yenilgiye ayarlar saatini...
ve yeni bir güne kusar hazmedilememiþ yenilgisini.
aslýndan, aþkýndan, adýndan, aklýndan ve insanlýðýndan (çýkar) yeni sabahlara...
geceye yalnýzlýðýný, yastýðýna gözyaþlarýný,
’cüzdanlarýna ihanetlerini’ saklayarak çýkar yeni sabahlara...



Hüznün, acýnýn, açlýðýn, acýmasýzlýðýn hüküm sürdüðü bu hoyrat kente bir isim bulamadým.
birine verdiðiniz sevgi, size ansýzýn gözyaþý olarak geri döner.

Oysa, bu kent seni ’baðrýnda bir yara gibi taþýyarak öðrendi’..
açlýðýn, vahþetin buyruklarýnda
esaretle ödenir özgürlüðün bedeli
herkes kendini bileyen býçak olur
telaþlý
ve
korkak!


VII

Ah kalbim unutma!
yaþamaktan beslenir ölüm
suskun
ve
ýssýz!

Ölmek yerine, yeniden doðar acýlar
kimsenin geçmiþi silinebilir deðildir,
herkes hep bir þeyler alýrken geçmiþinden
her yolculuk biter, herkes kendine döner bir gün
herkes bir gün silinir gider;
bir tek biz kalýrýz vurulmuþ kuþlardan ve paslý hayatlardan geriye...



(Birdal ERDOÐMUÞ)


Sosyal Medyada Paylaşın: