BU YARALAR AZ, BU ŞİİRLERE...

Þiirdir elbet, insaný kendiyle buluþturan.
Þairdir , bozgun bir ayrýlýkta anýlarý buruþturan...

Adaletsiz olan hayattýr, kuvvetliyi kuvvetsizle vuruþturan!


*

Sevginin küresel kuraklýðýnda;
hayatýn yakasýnda ellerin-
yaþamýn omurgasýnda yarayý besleyen þiirlerin...

sen,
baþkasýna dost, kendine düþman!
sen,
okyanusun kursaðýnda Mayakovski’nin umutsuz kayýðý;
hiçbir yere ait olmadan
herkese fazla, kendine eksik...

/ Sen, baþkasýna çoðul, kendine yalnýz
herkese doðru / kendine yanlýþ.../


Baþkalarýnýn rüyalarýna yattýðýn uykularda
trajik bir andýr, gitmenin boz bulanýk yollarýnda
sadece bir andýr hayatlarýmýza iliþen
gör ki bu yaralar az, bu þiirlere
þu geniþleyen yüreklerde...

Silgisi yok yaþananýn, tarihin kanlý sayfalarýnda
anlamý yok artýk þiirin þakaklarýnda gün batýmlarýnýn
iþte böyle parçalana parçalana-
uçurum bakýþlarýnda Nilgün Marmara’nýn...

*


Zamanýn geçmediði yaralarda
içimize kök salan yalnýzlýðýn tohumlarý...
sürüklendiðimiz hüzün kapanýnda,
çürüyen bir hayat bizimkisi, yalnýzlýðýn ýssýz gövdesinde..

- Ama sen kendinden baþkasýný (arama) ... sen kendinden baþkasýný -

Düþün!
kendini intiharla onaranlarý
ayak basýlmamýþ uzaklýklarý
bir cümle düþün, bir þiir yaz ve içine saklan
en býçaklanmýþ bir yerinde hayatýn, yaralan;
yarana saklan... yoksa nereye koyacaksýn yüreðini..

Suçlu bir seviþmenin dehþetinde, ürper!
acýyý sahiplen, anlamýna kavuþ
þiire sancýlan, sevgiye borçlan
kendine yaslan ve geceye saklan...

Günlerin yasaklanmýþ sevgiler haritasýnda
namuslu bir yalnýzlýða sevdalan.

*

/ Sevginin çöllerinde bir bedevi hüznüyle
kalbini göm! kalbini yanlýþ yalan aþklara.../

Bilgiyi s/ayýkla, ýþýðý büyült karanlýklara...
yangýnýný körükle, kendini ertelemiþ býçaksý kavuþmalara
ve nihavent makamý bir elvedanýn zonklayan damarlarýnda
Leyla’yý kýskan, Kerem’i yan, Mecnun’u çöllere sal...

Ve hiçbir þey sorma..
çünkü her þeyin yanýtý insanýn kendisindedir...



(Birdal ERDOÐMUÞ)




Sosyal Medyada Paylaşın: