Kendi kendime sorarým: Neden ellerimde hep çiçekler? Duygularýmý mý okuyor çocuklarým? Kalbimde çiçeklerim! Çiçek dolu hep ellerim!
Çieklerim diye severim, meleklerimi. Gül, menekþe, zambak, karanfil... Hepsi de çiçek deðil mi, ne deðiþir? Kalbimde çiçeklerim! Çiçek dolu hep ellerim!
Çiçeklerin renklerini, gönlünde gören bilir. Kokularýný ruhunda duyan bilir. Çiçekler çocuklardan derlenir. Kalbimde çiçeklerim! Çiçek dolu hep ellerim!
Her mevsim gönlümde açan çiçekler! Çiçeklerim bir gün kopup gidecekler! Gitseler de ne farkeder ki? Kalbimde çiçeklerim! Çiçek dolu hep ellerim!
Allah acýlarýný sakýn göstermesin! Varsýn onlar beni hiç de bilmesin! Gönül bahçemde açarlar dört mevsim. Kalbimde çiçeklerim! Çiçek dolu hep ellerim!
Mustafa YÜKSEL
Sosyal Medyada Paylaşın:
şair07 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.