Sen Şerefli İnsanların Abidesiydin Ey Diyarbekir

Bereketli topraklarýnýn bilinmiyor artýk kýymeti,
Ne hikmetse kimse birbiri için çekmez olmuþ küçük bir zahmeti.
Uzaklaþtýk uzaklaþabildiðimiz kadar birbirimizden,
Azaldýkça azaldý üzerimizden þaný yüce Allahýn rahmeti.

Sende doðan, sende yaþayan þeref abidesiydi,
Diyarbekirli olmak en manidar paha biçilmez hediyeydi.
Benim ben diyenlerin meclisinde,
Diyarbekirli insanlarýn içinde en muhteþem seviyeydi.

Meydanlar ne idüðü belli olmayanlara kalmýþ,
Gerçek Diyarbekirli derin düþüncelere dalmýþ.
Diyarbekir aþkýyla yanýp tutuþanlarýn asil yürekleri,
Ýstemeden yad ellere muhacir olmuþ.

Diyarbekirlinin sýkýntýlarýný yaza yaza bitiremez hiç kimse,
Tarihe mal olmuþ olaylardan çýkarýlmýyor artýk kýssadan hisse,
En kutsal deðerler bile yapaylýklara bürünmüþ
Kalmamýþ ahde vefa, dost bildiðin yüzler bile olmuþ sahte.

Diyarbekirli, kendi öz yurdunda olmuþ bir garip,
Kimsesiz dul ve yetimlere olunmuyor artýk eskisi gibi sahip.
Kitaplarýn yazdýðý dostluklar fellik fellik aranýr olmuþ,
Kalmamýþ neredeyse Yüce Allahýn ipinden baþka tutunacak saðlam bir ip.

Gerçek Diyarbekirli hak etmiyor bu olumsuzluklarý bence,
Cadde ve sokaklarda çok rastlanýr olmuþ kendini bilmeyen ahlaksýz gence.
Eskiden dertler en kýsa zamanda þifa bulurdu ,
Zira her þey Allah rýzasý için yapýlýrdý insanlar birbirlerini sevince.

Binbir nimet içinde olmasýna raðmen, Diyarbekirli olamýyor artýk mutlu,
Benim ben diyen Diyarbekirlinin suratý asýk yarýnlarýndan deðil umutlu.
En fakiri bile yaþarken neþe ve sürurluydu,
Diyarbekirliyim denildiðinde akla gelirdi insanýn mert, babayiðit ve gururlusu

Bataklýða düþen bir insanýn çýrpýndýkça batmasý misali,
Yaman oluyor her geçen gün Diyarbekirlinin hal ve ahvali.
Anlaþýlmaz olmuþ Diyarbekirli, kendi yurdunda kalmýþ bir baþýna,
Yaþadýkça yabancýlaþýyor kendi öz vatanýnda oluyor daha çok dertli.
02/Nisan/2014

Sosyal Medyada Paylaşın: