HİÇBİR SU DERİN DEĞİLDİR İNSAN KADAR:

Kanadý kýrýk bir kuþun iniltisini anlamaktý aþk./ Çünkü hep kýrýk kalacak...



I


Aldým sesimi çýktým hükümlü þarkýlardan
rüyalarýmý yasak uykulardan...
kuþatmalarda yitirdim kafiyelerimi
sesime çýðlýklar taþýdým pervasýz tetiklerde
tanýktýr sessizliðime konuþmayý unutan sesim...

II

Hoyrat bir býçak gibi geçiyordum önceki çaðlarýn yenik düþlerinden
hep eksilen yerlerinde tenha coðrafyalarýn
dengemi kaybedip, kendi içime yuvarlandým...

Çocuktum, beslenme çantamda yetiþkin hüzünlerim;
yoksulluðun derinleþen uçurumunda, anamýn ’nabzý bakýþlarýnda atardý’..
göðsünde saklardý babamýn yorgun suretini...

/ Bilmem ki acýlarýn gölgesinde
þarkýlara, þiirlere, kitaplara sýðar mý yalnýzlýðýmýz!/

III

Sularý boðdum, bu akþamý da çürüttüm
anýsýz kederlerde ben mevsimleri unuttum...
cebimdeki son paramla Edip Cansever’i tanýmak
ve esaretin kadrajýnda özgür olmak
suya hapis, suda hür balýk gibi..

Yalnýzlýðýmýzsa yalnýzlýkta özgür olan...

IV

Hiçbir su derin deðildir insan kadar...
kurþun geçirmez acýlarda, derin ve ýssýz koylarda
sessizliði ezberlemiþ dudaklarým
her hikayede kendime rastlýyorum.
birileri, birilerinin hayatýna gömülerek imha edilirken
kimse hayatýný kendinden gizleyerek yaþayamaz...

Anlamak için biraz yanmak, þiirin cehenneminde
ve sevmek zamanýn ibresinde, soluk soluða ve koþulsuzca...

V

Uzun uzun baktým kýsa sevgilere
akþamýn uçurumuna düþürdüm düþlerimi
yürümeyi büyüttüm ayrýlýklarýn kesiþtiði ýsrarlý yollara..

Yaralýyor insaný bu þerefsiz hayat
kanýma karýþýr þiirin zehri þehrin hoyrat gürültüsünde...
yanlýþ tarif edilmiþ bir adresim, hep ayný yerde
aranan bir þüpheliyim, þiirlere yardým ve yataklýktan
ve hayat, buruþturulmuþ bir sigara paketi kadar anlamsýz!

VI

Polis beni ararken sokaklarda, ben senin derdindeyim
sessizliði büyütüyorum þimdi, susmayý bilmeyen kalabalýklara...

Onca küfür birikmiþ aðzýmla söylediðim türküler tanýktýr yokluðuna
ama aðzýmda hep bir küfür gibi kalacak sensizlik!..

/...Sen ki sýnýrdýþý edildiðim
yanlýþýmdan sökülen doðrum
ve sorularýmdan ayrý düþen yanýtým../

VII

Sonra gözyaþlarýmý çoðalttým kurak aþklara
yalnýzlýða baðdaþ kurmuþ bir aþkýn anýsýnda hatýrlanýrým...
aþk bu... herkesi ayný silahla vurur!
aþktý kanardý kimi zaman
ve çürür ayný zamanýn ivmesinde...

/ Çünkü, bedeninde tümör taþýyabilmek
ve o tümörü büyütebilmektir aþk.../

VI

Herkes ayný karanlýktan çalar ýþýðýný, ayný intiharlara uzanarak
kimse ’silemez varlýðýný,’ saklansa da hayatýn bulanýk sularýnda..

Uçurumlarda tasarlanmýþ þiirlere daðýlýr yaralarýmýz
ihanetin bilançosunda, iðdiþ yaþamlarýn uçurum ýssýzlýðýnda
tanýmlanamayan aþklarýn esaretinde kaybedilir özgürlükler
ve acýyý
ve insaný
inkar eder katil zaman...



(Birdal ERDOÐMUÞ)




Sosyal Medyada Paylaşın: