Ben...ben gece olunca aðlarým! Gizlerim gözyaþlarýmý, karanlýkta kimseler görmesin diye! Yalnýzlýðýmý yudum yudum içerken, Þarkýlarla, þiirlerle avunurum. Kaybolur adým adým gün Benliðimde, ruhumda sýzýlar baþlar; Ben, ben gece olunca aðlarým.
Sensiz öyle gam çöker ki yüreðimin tam ortasýna, Ne yapacaðýmý bilemem, Kaybolur uykularým kaf daðýnýn ardýna, Hüzünler vurur, çýkmaz labirentlerde kalýrým, Beynimde uðultular bitmez. Ben gece olunca aðlarým.
Çýrpýnýþlarým bilirim çaresiz, Devasý olmayan hastalar gibiyim öyle bitkin, Öyle kendi kendimle. Bir ben yalnýz, bir ben kimsesiz.
Kayýp çocukluðum gelir aklýma Yitip giden gençliðimin o deli dolu, zamanlarda, Pervasýzca savurduðum saçlarým nerede? Gençliðin o kavak yellerinin estiði, günler gelir hatýrýma, Ben...ben gece olunca aðlarým.
Umutsuz deðilim de yarýndan, Gücümün kalmadýðýný hissettiriyor artýk kalbim! Yorgunluðum her akþam vakti daha bir artýyor, Ya bedenim! eskisi gibi mi ya? Hele o gözlerim, Neden öyle endiþe dolu bakýþlarla bakýyor aynada aksim? Çünkü, çünkü; su misali; kayýp gidiyor ellerimden hayat! Ben... gece olunca aðlarým...
Aylin AKGÜN
Sosyal Medyada Paylaşın:
yaşlandım artık Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.