Ölürken insanlık yaşasın umursamazlık
Kalemim diyor ki yazma yaþa,
Yaþamak varken yazmak boþa.
Diretme yazarak düzelmez asla...
Derken kaçýyorum kalemlerin sesinden
adresim sokaklar,arkadaþým yalnýzlýk
Sonra küçük bir tebessüm,
Mendil satan çocuðun bakýþlarýnda
Kaðýt toplayan amcanýn suratýnda hafif utangaçlýk,
Cadde de anlamsýzca týngýrdayan kalabalýk adýmlar,
Sahte gülümsemelerin aðýrlýðý altýnda,
Umutsuzca bakýnýyor kaldýrýmlar...
Ýnsanlarda ses yok tek duyulan iniltileri vicdanlarýn
Köþe baþýnda bir dilenci karýþtýryor demirden tenekeleri...
Ýnþaatta çalýþan altmýþlýk amca sýrtýnda demir,
Hava sýcak mý sýcak,demir aðýr mý aðýr
Belediyenin önüne demir atmýþ lüks arabalar,özel þoförler...
Elleri ceplerinde sýcaktan þikayet eden troller.
Sonra bir çýðlýk kulaklarýn duymadýðý
Vicdanlarýn görmemezlikten geldiði
Kimsenin önemsemediði
Hemen köþe baþýnda boylu boyunca uzanmýþ insanlýk
’Yetiþin ölüyorum.’ kimsede çýt yok...
Hemen karþýda on yaþýnda bir veled,
Avuçlarýnda sevgilim dediði 12 yaþýnda bir çocuk.
Bir damla gözyaþý ahlakýn gözlerinde...
Minarelerde hafiften okunan bir sala...
Camiler bomboþ ölen kim?
Bir fýsýltý rüzgarýn dudaklarýnda,
Bir tebessüm þeytanýn kanatlarýnda
Sahipsiz bir ölü yatýyor hemen yakýnda...
Ölürken insanlýk, yaþasýn umursamazlýk!!!!!
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.