ahşabi

okul çýkýþlarýnda ceviz kapýlardan geçtim, cevizleri taþladým
yüz çeþit renk gördüm, yüzü yeþildi, biri eskilerden cengari
yüz çýnar saydým, yüzünde parmak izim, en tazesi bendim

çam basamaklara týrmandým, saydým üzüm tanelerini
kavak odama çýkarken, asmalar kol uzatmýþ dallere
yüzümü yýkadým, önlüðümü çýkardým,
girdim budak kapýlardan içeri
bir bir yedim koruk hayallerimi,
beni gezdirdi tarih öðretmenim

kutu gibi ahþap pencerem, bahçeler küçüldükçe benim oldu
koyaklarda saklanan, titrek elleriyle oynaþ sincabi, gene firari
Tanrý, güldürsün diye göndermiþ olmalý, ceviz oynayan çocuklara
saydýkça, çoðaldý içimde arkadaþlarým,
benim þemsiyeli kozalaklarým

baþladýlar okþamaya taze tenimi
sildiler serin elleriyle, su verdiler,
aldýlar rüyalarýmýn hararetini
bilmediðim bir lisanla konuþuyorlar, ahþabi olmalý
cevap veremedim ama, sevdim dillerini

aklýma tabiat öðretmenim geldi, güneyliydi þalvarý,
saçlarý dalgalý, kuzeyli olmalý
sað eliyle koparýrdý güneþi, taþýrdý, taþýr dý;
Anadolu’ yu aþýp sol eline varýrdý
sustum, dinledim, sustum; utandým, beni duyan olmadý
mesela toprak, mesela; gelip aramýzý bulmalý



Nevzat Kýrkpýnar

Sosyal Medyada Paylaşın: