ŞİİRİN AYAK SESLERİ

Oturup yazýlmaz ki; o kendini yazdýrýr
Destursuzdur. Çat kapý dalar da düþüncene
Yemin billâh etsen de seve seve bozdurur
Bakarsýn, dizilmiþtir; tümceleri güncene

Ki, ondan gayrýsýna kapanmýþtýr bahisler!
Heyecânla sürülür kalemin namlusuna
Ýlhâmla uyanýnca kundaðýndaki hisler
Tetiðini düþürür; boþuna, dolusuna!

Baþka nasýl durulur ruhundaki dalgalar
Fýrtýnayla savrulup bulutta üzülmeden?
Sonucunda her maksat derûnunu salgýlar.
Gül yaðýný verir mi imbikten süzülmeden?

Yaðarsýn gündüz gece yaðarsýn hece hece
Hayâlin semâsýndan hayâller düze iner
Sýrrý aþikâr eder yoðrulduðun bilmece
Merâmýn söze gelir; ruhî sancýlar diner.

Deðil mi ki, nazýmdýr; niyet hâsýl olmuþsa
Deðmeyin huzuruna iþi biten þâirin!
Hele bir de yer bulup gönüllere dolmuþsa
Doyulur mu hazzýna sesinden o þiirin?

Unutmadan;

Eser olana deðin sanki kýzý gibidir
O’na gelen her bir söz kalemine nâmustur!
Ele gelin olunca tenkitler tabiîdir
Kýrýlmamak, kýrmamak; edîblere mahsustur!

15 05 2012

Salih ERDEM / AYDIN
Sosyal Medyada Paylaşın: